Sessizliğin Kalbinde

Saatin camına vurdu
bir kelimenin sessiz soluğu.
Gecenin en derin yerinde
bir “can” düştü aklıma,
ışığına hasret gözlerimin tam ortasında.

Uykular benden çoktan geçti,
zaman sanki içime kıvrıldı.
Bir mırıldanış gibi yükseldi içimden,
adını bilmediğim bir huzur
ellerimi tuttu usulca.

Ne bir düş gördüm,
ne de uyandım bir seraptan.
Sadece kalbimin kıyısında
yeni bir sevdanın
ilk cümlesi yazıldı rüyasızlığıma.

Bir masumiyet vardı sesinde
duyulmayan ama hissedilen.
Ve ben o an,
dünyanın bütün gürültüsüne rağmen,
sana yaklaştım
bir sessiz kelime kadar.

Gölgem bile sustu o vakit,
bir yıldız sarkarken pencereye.
Karanlık, kendi ışığını getirdi bana,
ve senin hayalini
yastığımda unuttu gece.

Bir bakış gibi kaldı içimde,
ne eksik ne fazla,
yalnızca bir “olabilir”in inceliğiyle.
Kalbim, o andan sonra
sadece sana uyandı.

Zaman, artık saatle değil,
bir kelimenin tenimde bıraktığı
anlamla ölçülüyor.
Ve her şey sustuğunda,
ben yine oradayım:
Sessizliğin kalbinde…
seni ilk kez çağırdığım yerde.