Sessizliğin Haritası Şiiri - Sadık Alçık

Bu kez susmayı seçtim,
Dilimin ucunda asılı bin ağıt
Kül rengi cümlelerden ördüm kendime
Hiçbir yere varmayan bir yol.

Ben oradaydım,
Göğsüne sabahı sığdıramayan kadınlarda
Gözleriyle savaşan erkeklerde
İnce ince kanayan sokaklarda
Ben oradaydım.

Yalnızlığın ustasıyım artık,
Dost yüzlü duvarlarla konuştum yıllarca
Bir şehir geçirdim içimden – adı yok
Ama her köşesinde kaybolduğum çok.

İnançsız bir dua gibi
Tuzsuz bir yara gibi
Her gün yeniden başlıyorum
Eksik bir hayatın tam ortasından.

Ne düşman belli, ne dost
Ne çıkış yolu var, ne yön
İçimdeki çocuğu uyuttum dün gece
Artık uyanmasın istiyorum,
Çünkü her gözünü açtığında
Bir parçam daha eksiliyor.

Bugün değil ben,
Kendim bile inanmadı kendine
Kayboldum – hükümsüzüm
Bir boşluk seçtim kendime
Sonu olmayan, sesi olmayan
Bir boşluk...

Vazgeçtim artık
Ne aşktan ne öfkeden söz edebilecek bir dil kaldı
Ne kalbimde siper, ne ruhumda kalkan
Ve o çok kanamaz sanılan yerlerim
En çok oralardan aktı bu gece.

Yorgunum, evet
Ama uykusuzluktan değil
Kendimi bulduğum her aynayı
Kırmaktan yorgunum.