Sessizliğin Güftesi Şiiri - Günal Aydın

Bir tükenmişlik türküsü bu
Ve bu ömre sığmış bin öykü
Yıllar kar tanesi gibi düşmüș saçlarıma.
Kumralı yenik düşmüş saçlarımın yıllara
Ve ölüm silahını dayamıș şakağıma
Ahh sevda
Seni de miras bıraktım çocuklarıma
Umut ediyorum ki her biri bizim gibi insanlarla karşılaşır hayatında.
İnsanlık öyle çok azaldı ve elimizde Umut tan başka hiçbir şey kalmadı

Bir garip oldum
Akşamın ilk saatlerinde
Gönül defterimin
Sayfaları açıldı
Yine sen diye
Özledim o şen şakrak gözlerini
Özledim kendimi bulduğum nefesini
Özledim saçının buklesini
Özledim Dünyamın en güzel
Şiiri olan Sesinin rengini
Binlerce özledim yazmakta
İşe yaramıyor aslında
Eğer vuslat yazmıyorsa anlında
Anlayacağın gülüm ben yine
Bıraktığın yerde yanmaktayım
Aşk közlerimden doğan sözlerimle
Sessizliğin güftesini yapmaktayım

Bir garip oldum
Gecenin ortasında
Bana yazdığın şiirler çalıyor radyoda
Efkar'ın derinliği aştı boyumu
O canıma okuyan sözlerin yokmu
Yokluğun kurdurdu
Çilingir sofrasını
Başım duman
Hiç sönmedi sigaram
İkimizde sana yandık her an

Bir garip oldum
Gecenin son saatinde
Birazdan Ezanlar başlar minarelerde
Kalmadı gidecek yer de
Dünya üzerinde
Son mekanım oldu sol göğsün
Aah gözlerinde güldüğüm
Yüreğimde kör düğümsün