Sessizliğin Ezgisi Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bazen bir sözcük,
Bir devinim olur içimizde,
Sessizliği bozan bir haykırış,
Ve biz, o sessizlikte kayboluruz.
Aynalar yansıtmaz yüzümüzü,
Belki de hep kaybettiğimiz,
O tek anı ararız saf, duru, temiz.

Dost bildiğimle konuşurken,
Gözlerime bakan o boşluğu fark ettim,
Dudaklarından dökülen cümleler,
Birer acıtan gölge gibi geçti.
İçimde bir çocuk ağladı,
Sesini duyamadığım ya da duymak istemediğim.
Büyüdük, dediler,
Oysa biz sadece içimize döndük.

Özlemin hep vardı bir soluğu,
Nefesime karışmış bir ıssızlık.
Ve bu şehir,
Sokaklarında dolanırsa insan,
Kaybolur iz bırakmadan.
Çünkü biz izlerimizi silmeyi öğrendik,
Kaçmayı sevdik, ama yakalanmayı da.

Bir sözcük, bir düş,
Bir dokunuş olur bazen her şey,
Ama gerçekte ne kalır elimizde?
Biraz boşluk, biraz kendimize dönük hayaller,
Ve hayatın içinde kaybolan izler.
Bir kuşun kanadında kalır belki sevdalarımız,
Bir yolun sonunda bulur muyuz kendimizi?

Ve sen,
Ne zaman dönüp bakacaksın?
Ne zaman kaybettiğini bulacaksın?
O eski sokaklarda mı saklı,
Yoksa hiç geçmediğin bir caddede mi?
Zamanın unuttuğu bir köşede mi durur,
Kalbimizin kırılmamış yanları?

Bir sözcük, bir an,
Belki de sensin o kaybolan.
Ama bil ki her şey bir iz bırakır,
Ve biz, o izlerin peşinden gideriz,
Dönüp dururuz kendi içimizde,
Sonsuz bir döngüde
Bulmadan, kaybolmadan, sadece var olarak.

Sessizliği dinle şimdi,
Belki içinde bir cevap gizlidir,
Belki de hiç olmamıştır.
Ama her şey bir an, bir söz, bir nefes,
Ve sen o nefesin içindesin
Her zaman, sonsuzca.