Sessizliğin Eşiğinde

gözlerin
bir yangın kuytusu
dudağımın tam karşısında
geç kalmış bir yağmur
bir sevda
suskunun ortasında

ve artık ne iftarın vakti
ne sahurun belliydi biz,
takvimden düşmüş dualar gibi
sığıntıydık hayalin avlusunda

ayak uçlarımıza seğiren
vedalar birer gül kurusu öpüş
her biri zamanın kalbinden yavaşça çekilmiş gibi

gönül,
bir aşiyan kuramadıysa
sana bil ki o susuş bir ömre
denk gelen yankıdır hâlâ...

bir sükûttur yüreğin,
ama en çok gecelerde konuşur
saatin tiktaklarına değil de,
gözünden düşen sessizliğe
denk gelir bazen kelime

kim bilir, kaç ayrılık susar da
bir vuslat hiç konuşmaz...
gözlerinle başlar gece
yıldızlar bile
gözyaşı dökmeden
söner.