Sessizliğin en nedametli esrarında…

Hasrettim evet en çok ihtiyaç duyduğum
Bu uğurda, onu aramaktan kaybolduğum
Yıldızlarla konuştuğum, geceye anlattığım
Bir sevdam vardı, uzaklarda umutlandığım

Nazlanmayı sevmeyendi, sanki bir erendi
Himmet için dirliğini feda eden bir zahitti
Rızayıbariyi bilen, vebalden çok çekinendi
Kendi adına çileyi seçen en naif bir kişilikti

Bu durum karşısında çaresiz kalıyordum
Hiçbir haklı gerekçeyi pek bulamıyordum
Yalnız seviyorum demekle oyalanıyordum
Kendi halime acıyordum hazanı yaşıyordum

Ne söyleye bilirdim ki, sevgi kuşatmayınca
Her bir tarafını iyice sarmayınca, anmayınca
Vicdanın sesiyle hem halinde kalıp yorulunca
Sessizliğin en nedametli esrarında tek kalınca