Sessizliğin de Kayboldum Zamanın...

Hasretinde sakladım gecelerimi bazen sessizliğinde kayboldum zamanın.
Kaç gecenin sabahında günün ilk ışıklarını izledim.Hep bir ümit vardı içimde belki belki yarın dediğim.Her seferinde Hiçbir şey olmamış gibi sıkı sıkı sarılırdım hayata bilirdim bir gün beni görecek.verecek yaşamın tüm güzelliklerini Kimi zaman sevmek korkuturdu beni ne zaman birini çok sevsem kayıp giderdi avuçlarımın arasından hiç yaşanmamış gibi
O yüzden sevgiye hep hasretlik vardı içimde özlerdim sevgiyi ne yazıkki kimse benim gibi sevmezdi.
Ağlamayı hiç sevmezdim ne zaman ağlasam fazla uzun sürmez sonunda bir tebessüm belirirdi dudaklarımda
işte o zaman unuturdum her şeyi
Hayellerim vardı gerçekleştiremediğim.Ve daha halen gerçekleşecek diye umutla beklediğim.
Bazen akşam olunca iskeleye gider güneşin batışını izlerdim.Güneş hiç batmazdı aslında bilirdim
o an başka bir yerde doğuyor.Sıcaklığıyla ısıtıyor üşüyen yürekleri.
Koşarken zamanın içinde hızlı adımlarla geriye hiç dönüp bakmak istemezdim.Aslında geçmişle yormak istemezdim beynimi çünkü biliyordum benim olan bana gelecek ben hiç kimseye zarar verecek bir şey yapmamıştım ki
Artık özgürce bugün affediyorum beni bu güne kadar üzenleri ruhumuda özgür ce bırakıyorum. Bırakıyorum gitsin istediği yere ve ben yine sessizliğin içinde kaybolmayı seçiyorum.
Bir daha geri dönmemek üzere...