Sessizliğin Çığlığı Şiiri - Nesibe Buyrukçu

zaman içinde kaybolmuş bir garibim
yalnızlığı katık ettim ekmeğime
yırtarcasına sessizliğin çığlığı kulaklarımı
duyulmaz sanır sessizlik attığı çığlığı
kim bilir kaç insan duyduki garibin sesini
duysada neden diye düşündümüki
yalnızlığı yüreğindeki derin acısını
anlarmıydıkı anlatsada sessiz çığlıkla
manidar yürekli ölgün bir bakışla
dudak büküşler küçümser alenen
he hı lar hatır bahanesiyle vah vahlar
oysaki derinden adaam bananeler
garibin yüreği acıyla burkulusada
yalnızlığın işte oan anlarda yıkımla
dostluğun,arkadaşlığın ve sevgilinin
yalan ve riya üstüne kurulduğunu
anlasda beyhude olur işte oan
sessizliğe bürünür tüm duygu yüklülüğü
kapanırda katran karası günleri
döner geceye sanki gündüzleri
kaybolur zaman içinde yaşanmışlığı
inzivaya çekilir tüm duyguları
oysaki sessizliğinin feryadı yırtar
ah bir duysalar o acı çığlığı
ah bir dinleseler sessizliğin yürek yakan
ah bir anlasalar çığlığın anlattıklarını
ama nerdeee sağır kulaklar
duygusuz taşlaşmış yürekler
çıkar üstüne kurulmuş sevdalar
kirleten kirletene lekeli aşklar
gün gelecek pazarda satılacak
kiloyla alamya kalkışacak densizler
vay gidi o sessizliğin çığlığını duymayana
vay gidi anlatmak istediklerini anlamayana
yinede garibin sessizliğinin çığlığı sessizlikte kabolmakta.

25/07/2010

UNUTULAN ŞAİR(RUAL)
ANTALYA