Sessizliğin Çığlığı Şiiri - Faruk Doğan 2

Özlemin gözlerime uykusuz geceler bırakıyor, görmüyorsun
Her sabah, adını taşıyan bir yorgunlukla uyanıyorum
Ne düşler dindiriyor içimdeki kıyımı
Ne de zaman, senden geriye kalan boşluğu tanıyor

Sana susuyorum
Sesimi duymazsın, biliyorum
Ama her sessizliğin içine seni fısıldıyorum
Kalbimden süzülen o ince sızıyı sen sanıyorum

Bir gün geçmiyor ki
Bir hayalin gözümde büyümesin
Kirpiklerime sen değmeden kapanmıyor gece
Yastığım, omzunun yokluğuyla ıslanıyor sessizce

Seni sevmek
Görünmeyen bir yük gibi omuzlarımda
Ne taşıyabiliyorum tam anlamıyla
Ne de yere bırakabiliyorum seni yara almadan

Uyuyamıyorum artık
Rüyalar bile adını söylemeye utanıyor
Gözlerinle değil, gidişinle kaldım
Ve gidenin izinde bir ömür tükeniyor

Kalbim artık sessizce anlatıyor seni
Sözcükler yetim, heceler eksik
Bir tek iç çekişim tam yerini buluyor
O da senin olmadığın her yerin ortasında bitiyor

Hiç bilmedin belki
Ama özlemin sadece gözlerime değil
İçimde bir çocuğun ellerine de uykusuzluklar bırakıyor
Sarılıp sana susmak istiyorum, yine olmuyor

Sana değil, sensizliğe sarıldım usulca
Adını her gece kalbimde ağladım
Bir ömrü gözlerinin kıyısında bekledim
Gelmeyişini bile sevmekten vazgeçmedim.