Sessizliğin Çığlığı Şiiri - Ümit Güler

kavradıkça dünya denen acılar yumağını

öfken göğüs kafesine sığmaz olur bilirim

hançereni yırtarcasına bağırmak istersin belki

kadim bir çığlık misali zifiri karanlıklara

bu ses/sizlik

oğul cesedi kucaklamış bir babanın feryadıdır

kim dokunabilir alev almış bir yüreğe

acıyla akarken göz yaşları içine, en derinlere

kim duyar mazlumun sesini parıltılı hayatlara rağmen

kimse duymaz, duyamaz, kulaklar erişmez o sese

haykırışlarla yananlar da insandır, sen gibi

şımarmaya fırsat bulamamış çocuklarındır bu çığlıklar

rızık değil, acılardır ekilip biçilen toprağımızda

ah u enindir bu kış fırtınayla savrulan

soğumamış bir evlat cesedidir koynunda

nefesini ciğerlerine çekerken evladının, daha dün

bugün cesedini kucaklamak nasıldır, bir düşün

en ulvi mutlulukken gülüşü gözlerinin

küçük ellerin dokunuşuydu belki hayatını ısıtan

aç yatıp çocuklarım doysun diyenleri hayata bağlayan şey neydi

ellerinle canından bir bedeni toprağa vermek nedendir

çatlarcasına atarken kalbin...