Sessizliğin Büyüsü Şiiri - Zehra Kemaloğlu

Sessizliğin Büyüsü

Sessizliğin gölgesinde
Anlam kazanıyordu her şey
Karanlığın çöküşü ile nefes alıyordum
Ne nesne kalıyordu gözümde
Ne de direnme.

Uyumluluk uyanıyordu sanki
İçin için kaynayan yaram,
Tükeniyordu.

El veriyor, Ay
Tek tek ilmikleri çözülüyordu gecenin.

Karanlığın koynunda
Düş kuruyordum, dünden
Geleceğe.

Bereketli yağmurlar çoğalıyordu
Nisan üz're
Mayıs üz're
Aşk üz're!
Kılıktan kılığa bürünüyordum.

Ben sende değildim gece
Akşamdı
Az önce
Zifirdi
Araftı
Arifeydi.

Şimdi karanlık aydınlanıyor, bana
Bayram oluyor.....