Has çocuktu Talat, bahanelerin marabası
Servi boylu, saçları kömür karası
Çayır çimene bulanmış yeşil gözleri vardı
Bir de zamanın fiyakalı arabası
Gelir geçerdi de boşa geçmezdi hiç
Bir bakışa sığdırdığı tonlarca sözü
Duyup da, işitmemek marifetti
Aptala yatmak güç ama iyi işdi
Sokak sonbaharda nemlenirdi
Aşk uğrar dallarına, gazellenirdi
Talat; masum yürek, savrulur durur da
Dört dolanıp, bir dile gelemezdi
Şimdi, asırlar geçmiş sanki üzerinden
Gecenin bir vakti akla düşen…
Kim bilir nerede, sessizliğin bozgunu
Yıllar sonra şiirimdesin, ihtimal olur muydu?
Devrim Tülay
10 Ocak 2013
Kayıt Tarihi : 10.1.2013 15:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!