Sessizliğin Anatomisi Şiiri - Kemter Abdal

kapılar yok.
ama odalar konuşuyor.

duvarlar nefes alıyor,
tavan titriyor:
bir ses hatırlamaya çalışıyor kendi doğuşunu.

susmak,
sadece sessizlik değilmiş;
bir bedeni yavaş yavaş terk etmekmiş.

bir harf düşüyor zihnimden —
ama harf değil o,
belleğin kılcal damarından kopmuş bir hatıra.

göz kapaklarımda bir gölge yürür:
adı “önce”ymiş.
ama artık hiçbir şeyin “öncesi” yok.

bir insan,
sessizliğin kalbini dinliyor.
bir damar atıyor —
ama kan değil,
yokluk akıyor içinden.

ve sonunda,
bir fısıltı duyuluyor:
“her şey bittiğinde, ben yeni başlarım.”