Sessizliğim Şiiri - Erdinç Adıgüzel

Bazen sessizliğimi dinliyorum,
Bir köşede yalnızlığımla
Biliyormusun çıt çıkmıyor ikimizden de
Öylesine bir sessizliktir ki bu
Tıpkı bir Anadolu kasabasından trenle geçerken
Trenin sesini değilde yalnızlığımı dinliyorum
O sırada rüzgarın etkisiyle sürtünen buğdayların ezgileri tınlıyor kulağımı sessizce
Anlamsızca bir o kadarda ümitle içim ürperiyor
Dağlara taşlara uçsuz bucaksız ovalar mutlu ediyor beni
Umutlarım yanı başımda sessiz ve sıkılgan,
Zaman gerçekten çok kısa,yılgın
Gerçeğe inat tüm benliğimle ümitleniyorum kendi sessizliğimde
Bir an içimden geçiriyorum diyorum ki ama yol uzun
çocuk hadi diyor
Haykır içindeki sessizliği kalmasın bu küçük yürekte
Sessiz içini çeke çeke
Ağla sessizliğine inat sensizliğine duymayan kalmasın.....