Sessizliğe mahkum ettiler

Kanayan yüreğimi avaz avaz bağırmak isterken susmaya mahkum ettiler.

Dillerime prangalar vurdular,

Uçmaya hazırdı kanatlarım, kor ateş de yaktılar.

Ben bu acıyla başa cıkabildim de
İnsanların nankörlüğünü sindiremedim.

Gel diyene koştum, dertlerini sırtıma yük ettim, kanayan yaralarına merhem oldum.

Sonra bir baktım ki ben paramparçayım.

Cam kırıkları gibi her yana dağılmışım.

İnsan cam kırıklarını topluyor da ya can kırıkları ne olacak.

Hakettim mi ? Diyorum.

Gözlerimden akan yaşların kan olup yüreğime akmasını,

Canım dediğimin canımı yok saymasını,

Bu genç yaşta hayata küsüp, solmayı
Haketmedim.

Herkes sığdı da şu koca dünyaya bir tek ben fazla geldim.

Varken bile yokmuşum.

Şimdi yok olsam farkına bile varmazlar.

Gerçi farketseler bile birşey değişmez.

Geç kalınmış bir özür, beni geri getiremez.

Telafisi yoktur bazı şeylerin

Ağzında çıkan sözü geri döndüremezsin.

Sahibi olmadığın zamanı geriye alamazsın.

Açtığın yaraları sarsan da izini silemezsin.

Vaktin de gelmeyen herşey sonrasın da ziyan olur.