Sessizliğe Haykırış Şiiri - Vedat Koparan

Biliyor musun aklıma neler geliyor bu sessiz duruşundan;

Sakindi hani oranın şafakları gün doğumu sancılarında, köklerinden koparılmak istendikçe daha çok köklerine akın eden bir zap suyu, sürgün versin isteyen bir tomurcuk ucu ve durgun akardı sevgi nehri Meriç, donmuş bakışlarda bir sevgi yumağı olurcasına içten içe bir helezon çizerdi…
Dalar giderdim o helezonda sen gelirdin ay kırığı puslu bir gece içinden, çektikçe çekerdi beni gözlerin.
O karaltıda kaybolurdum karasında beyaz benleri bulduğum senli fenerler yanardı içimin yangınında, saçları tutuşurdu zamanın, al yalım bir rüzgâr eserdi…
Ellerim yanardı ellerinin yangınında, gözlerim kanardı uykusuz kalışlarımda, genzimde defne kokunla teninin değdiği gece akardı benliğime…

Şimdi zıpır yanımla bir yaramazlık etsem
Bir öpücük çalsam gün aydınlığı gül dudaklarından
Yazdan kalma bir güneş yanığı düşürsen nar yüzüne
Yılların yoksun özlemi ve açlığımızla
Arsızca saldırsak kiraza saldıran çocuklar gibi
Aksın kızıl suları ağzımızın şapırtılarından
Salkımından dökülen üzüm taneleri olgun bir dal ucunda
Yırtsak günün bağrını tek tek koparsak düğmelerini
Emerek içsek suyunu birbirine geçen iki dere boyu salınışıyla
Aksak en derin en hırçın rüzgârla silme tepelerden
Çocuk gülüşlerimiz dolansa gözlerimizin buluşması o ışıkta

Bitmedi…

Vedat Koparan 01.05.2006