Sessizim.. Şiiri - Poyraz Karadeniz

Sessiz bir rüzgardım zamanında...
Sonra birden hırçınlaştım,
Nedeni sendin bilmezdim;
Sana ulaşmaktı en yakın zamanda..

Ardımdan gelenleri hiçe saydım,
Ağaç topluluklarını bir çırpıda yıktım,
Sonunda karşıma çıktın..
Işıl ışıl parlayan gözler yanımdaydın!
Ama birden yine sessizlik oluştu,
Sordum neden?
Sessizlik...
Gidişinin nedeni bu muydu?
Ben neden bilmiyordum..?
Halbuki çok seviyordum..
Seviyordum..

Zamanla bitirdin beni,
Eridim gittim..
Yaşamayı zehir ettim..
Teker teker herşeyi sildim..
Alevler arasında büyümüş bir çocuk olarak..
Yine geldim..
Ama bu sefer sana değil! Senin ellerine değil..!
Senin o masum ama bir o kadarda hain kalbine geldim..

Neden bu sefer evet dedin bana..?
Şimdi yine soruyorum neden evet dedin!
Farkındaydım..
Etrafında kimse kalmamıştı çünkü;
Başka çaren yoktu..!
Yıkılışını seyreder olmuşken yine beni çağırdın..
Neden..?
Kurtulmak için mi? Yoksa sevmek için mi?

Benim için anlamsız olduğunu,
Benim için bir taştan ibaret olduğunu,
Benden duymamalıydın.. Duymadında..
Onu sana ben değil kalbin söyledi..
Ama sen...! Ne yazıkki sen bittin..
Beni ellerinle ölüme terkettin..
Beni gözlerinle bitirdin..!
Sözlerinle ise ezdin....

Şimdi yine sessizim..
Niye biliyor musun?
Artık rüzgarım ama;
Eskisi gibi serin değil..!
Yakıcı bir rüzgar..
Sessiz ama bir o kadarda kalpsiz..!
Bir o kadarda sevgisiz...