Sessizce Sevsek! .. Şiiri - İsa Yılmaz

üşüyorum Allahım
buz gibi insanların yürekleri
kalplerde donuyor ellerim
dokunduğum sevgiler
bıçak gibi kesiyor
acımasızca damlatıyor kanımı
nerede yanlış yaptığımı bilemiyorum
çözemiyorum şu aşkın sırrını
tükeniyor nefeslerim
kelimelerim yalnız
kalbim yalnız
gözlerim yalnız
yalnız tüm saniyelerim
artık neden, diye sormak istemiyorum
tüm nedenler, anlamsız kalıyor
ah insanlar.. ben mi
yoksa siz mi
hadi söyleyin hangimiz vefasız

sevgi küçük insanları şımartır
büyük insanlarıysa onurlandırır derler
hadi söyleyin hangimiz küçük
ya da hangimiz büyük
hadi bitirelim bu saçmalığı ya da
küçükler de, büyükler de gizli kalsın
hadi sadece birbirimizi severken üşütmesek
kavururken yüreğimizi aşklar
korkmadan, utanmadan haykırsak
öyle büyülü bir çığlık olsaki bu
onu iki kişiden başkası duymasa
birinin kalbinde var olduğumuzu bilsek
yetmez mi can gibi sessizce sevsek
ya da dost kalsak
hani gerçek dostlar yalnızlık gibidir derler
derler ki, herkes gittiğinde
onlar buralarda bir yerlerdedirler
sessiz aşklar
ve gerçek dostluklar
öldü mü ey insanlar! ..