Sessizce Ölüm Şiiri - Mustafa Kaymakcı

Nihayet korktuğum başıma geldi,
Hastalandım hem de ağır mı ağır.
Sağlamken yalnızda olsam güzeldi,
Şimdi kısık sesle bağır ha bağır.
Sesim çıkmıyor ki birisi duysa,
Yatarım kalkarım dizlerim tutmaz,
Hatırlayan yok ki yanıma gelse;
Cepte parada yok doktora gitsem...

Dışarda gündüz mü gece mi bilmem,
Zamanı yitirdim saatim durmuş.
Tesadüfen dün bir tanıdık geldi,
Durumuma bakıp acıdı mı ne.
Olmaz dediysem de bakkala gidip,
Yiyecek içecek bir şeyler almış,
Keşke almasaydı zoruma gitti;
O gidince için,için ağladım...

Tek başına olmak ne kadar zormuş,
Yalnızlık ölümmüş bunu anladım.
Ne kadar perişan odamın hali,
Sanki içerde hiç hayat yok gibi.
Kime kahretsem ki kime dert yansam,
Kimden bir ufacık yardım istesem,
Ben kötü değilim buna eminim;
Herkesi severim kendimden fazla...

Merak etme gönlüm buda geçecek,
Yaşarsam bitmiştir ölürsem biter.
Acılar azalır iyileşirsem,
Yalnızlığım dersen ona alıştım.
Düşünme her şeyi takma kafana,
Bırak inceldiği yerinden kopsun,
Uzakta da olsa dostlarım var ya,
Seni unutsa da onlar mutlu ya...

İyi şeyler düşün iyileşirsin,
Hayallerle olsun avut kendini.
Bırak her türlü zevk yerinde kalsın,
İlgilenme senden uzak şeylerle.
Sızlanma ağlama alış dertlere,
Yolun yarısını geçmişsin zaten,
Böylece düşünmek iyi iyide;
Birde iyileşip ayağa kalksam...

İçim kan ağlarken belli etmeden,
Mutlu görünerek herkese gülsem,
Kendi işlerimi ya kendim görsem;
Veyahut çabucak sessizce ölsem...