Mersin ağacına bağlı gövdesinde
benim için ağlayan Adonis öldü.
Yas tutan kayıp cennetin meleğiyle
senin için ışık dediler sonsuzluğa.
Ve melankolik annem papatyaların
ruhunda yumuşak tutkun bir nefes
taşır iken sabırla uyku gibi sessizce
beslenir bizim umutsuzluk günlerimiz
Donuk yoğun dünyada hiç arama
ışık rüzgarlarıyla fırtınalı havada
karanlıkta ölmekte olan bir lamba.
Kendin olmak ve kendin olmak için
solmuş hercai menekşeleri atmalısın.
Gün şafak olmadan ölüme toplanır
yüzleriyle tekrar ölümsüz yıldızlar
ruhunda umut bir aşk maskeli sihir
bükülen zaman yaygaracı kuzgunlar.
Kayıt Tarihi : 22.6.2012 14:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!