Sessizce Giderken Şiiri - Bülent Öntaş

Giderken
son sözünü söyleyenler var
önceden
delikanlı gibi
sevdalara düşmeden önce
lafını esirgemeyenler
soğuk duvarlara yazanlar var sessizce
yıkık betonların arasında üşürken
gencecik fidan boylu
delikanlı gibi düşünenler var
günlerce, bir başınayken
üstünde umarsız kocaman bir dünya

yüreği yananlar da var sessizce
göz bebeklerinde yaşanmamış sevdaların izi
kurumuş dudaklarında
kimsenin bilmediği
yaşanmış da yarıda kalmış gibi

gencecik yaşam öyküleri var
delikanlı gibi
masalsı kahramanlar var anaların yüreğinde
sessizce giderken

ardından gözyaşı dökülenler var
ağıt yakmak en güçlü isyandır böyle günlerde
en güçlü isyandır hüzün

yüzyılların ağrısı var
ateşin başında yanıyor eller
soğukta donuyor bedenler
üşümüş de ısınmış
daha yeni sevdalanmış gibi
gencecik
kırılmış
incecik dallar,
bir varmış bir yokmuş gibi

bir de kahramanları anaların
gözyaşında sel olmuş gidenler var
ırmaklar var
erkenden denize akan

aklımın bir köşesinde çadırdan evler
üşüyenler var
toprağın üstünde
kalanlar
göçmen kuşlar gibi
kanatsız
gidenler var sessizce

bir de
"sessizlik en güçlü çığlıktır" diye yazıp da gidenler var
daha yaşanacak o kadar çok şey varken
gözlerinde bir yarım sevda