Sessizce Gece Şiiri - Arman Yıldız

Kaybolurken anlıyor insan,
Bir gecenin soğuk ve ıslak yüzünü,
Perdeler kapanıyor ansızın,
Ve o zaman değerleniyor sevgilinin çıplak yüzü.

Kaybedince anlıyor insan,
Yok olmanın korkusunu içtenlikle,
O an kımıldıyor yitirilmişliğin yenik tutkusu,
Ve kimsesizliğe yüz süren sevginin,
Hain uğultusunu benimsiyor ruhunda.

Sessizce giderken anlıyor insan,
Arkasında ona bakanın olmadığını,
Yalnızlık bile fısıldamıyor artık,
Sessizliğini gecenin...

Öğrenince anlıyor bilmediğini insan,
Çelişkilerle dolu yaşamda,
Asla öğrenemeyeceğini,
Sevginin tutsak ve hazlı şehvetini.
O zaman örtünüyor gece giysilere,
İnsan anlamakta güçlük çekiyor,
Ve kapanıyor ışığa bakan pencere perde...