Sessizce Çekip Gitmek Şiiri - Hamit Atay

Sessizce Çekip Gitmek

(Bir vedanın adı gibi)
Bir sabah, kimseler uyanmadan önce
Çekip gitmek istiyor insan…
Ne bir mektup bırakmak ardında,
Ne de bir iz…
Sadece yok olmak gibi,
Sessizce.
Kapı gıcırdamasın mesela,
Ayak sesim duvarlara çarpmasın.
Sokak lambası tanımasın beni,
Gecenin alnına kazınmasın gidişim.
Çünkü bazen,
En yüksek çığlık
Sessizliktir.
Sorgusuz, sualsiz…
Ne bir neden açıklamak gerek,
Ne de kırıklıkları onarmak.
Gönlün dili sustu mu
Sözlerin ne anlamı kalır ki?
Yoruldum belki,
Belki de çoktan vazgeçtim…
Ama kimseyi suçlamadan,
Kırmadan, dökmeden
Gitmeyi öğrenmeli insan.
Bazı gidişler yıkmaz mesela,
Kurtarır.
Bazı ayrılıklar terk ediş değil,
Kendini buluştur…
Ve bazı vedalar,
Sadece “kendine dönmek”tir aslında.
O yüzden…
Bir sabah,
Ne bir veda, ne bir elveda…
Sadece sessizce çekip gitmek…
Belki de en çok kendine yakışır.
Hamit Atay