Sessizce Başlayan Bir Şeydi

Duru bir sabaha benziyordu gelişin.
Ne göze çarpıyordu
ne de saklanıyordu.

Bir bakış geçti gözlerimden —
hafif, eğreti, telaşsız.
Yüzünü değil,
yüzünün neye benzeyebileceğini düşündüm önce.

Tanımak isteği gibi değildi bu,
unutamayacaklarımı sezmekti sadece.

Sokakta bir esinti dolaştı sonra.
Adını bilmediğim bir koku
çepeçevre sardı zamanı.

Kalbimin kenarına ilişti bir ayrıntı:
bir kelime olabilir,
ya da adını unuttuğum bir tını.

Bir şey oldu.
Adı konmayan türden.

Gün geçtikçe
bazı akşamları sana benzettim,
sessizlikle gelenleri
ve hiç ses etmeden geçenleri.

Bir çay bardağında
buğu gibi kaldı ismin.
Ne içebildim,
ne silebildim.

Şimdi ne zaman
bir pencere aralansa
aynı duruş gelir aklıma.
Aynı telaşsızlık.
Aynı “olur da denk gelirse” hâli.

Ve bilirim artık:
Bazı karşılaşmalar
hiç yaşanmasa da
kalır insanın içinde.