Sessizce Şiiri - Uğur Yılmaz

Yağmurlu bir günde sessizce sıyrılacaksın gözyaşlarından,
Yürümeye başlayacaksın,
Nereye gittiğini bilmeden…

Ama yine de gideceksin,
Bilinmezler ülkesinin kimsesizler şehrine doğru,
Önce Sana,
Sonra kendine doğru…
Sessizce, Yalnızlığa doğru…

Geride bıraktıklarınla,
Seni bekleyenler arasında ince,
İnce olduğu kadar da uzun bir yolda, yol alacaksın…
Aklındakilerden kurtulmaya çalışırken,
Onların arasında daha da derinlere dalacaksın…
Sessiz, yalnız ve kimsesiz kalacaksın…

Yol devam edecek,
Sen devam edeceksin…
Bacaklarına giden gücü kontrol edemeden,
Sessizce,
Kimsesizce yürüyeceksin,
Nereye yürüdüğünü bilmeden…

Yolun sonuna yaklaştıkça,
Artacak Sessizlik…
Sona geldiğini anladığında,
Anlaman gereken zamanın çok ilerisinde olduğunu anlayacak,
Geriye dönüş olmadığı kavrayacaksın…
Önce sessizce ağlayacaksın,
Sonra yolun bittiği yerde bir kalabalık göreceksin,
Sevineceksin,
Yanlarına gideceksin,
Yüzlerini gördüğünde,
Sen de onlar gibi ağlayacaksın…
Sessizce ağlayacaksın…

Sonunda onlar da gidecek,
Yalnız kaldığında,
Tabutundan çıkmaya çalışmayacaksın,
Direnmeyeceksin…

Yalnızca yalnızlığına üzüleceksin,
Yapamadıklarından pişmanlık,
Yaptıklarınaysa özlem duyacaksın…
Ağlayacaksın…

Sessizce ağlayacaksın…
İşte o anda sessizliğin ölüm,
Ölümünse sessizlik olduğunu anlayacaksın…