Sessiz Yüzleşme Şiiri - Yavuz Durak

Gecenin sükûneti çökmüş ahvâlime
Yorgun ve rüzgarlı dallar arasında, yalnız
Engebeli insanlar görüyorum aniden deliren
Ve sığ düzlükler arasında bunalmış akıllılar..
Bir sokak başında bekliyor artık karanlık
Elleri arkada ve ne sakladığı bilinmeden
Yüzleşmeli diyor, fakat yaklaşılmıyor kibrinden
Huzursuzluğun kol gezdiği ve nefesini duyduğum ensemde
Düşmek istiyorum aniden..
Bir serçe çırpınışında bakarak insanlığa
Tutup elimden kaldırmalılar değil mi? Diyorum
Düşünüp bekliyor, ve o insanlığın gelmediğini görüyorum
Düştüğüm yerden bakakalmak ne kötü biliyorum
Acz ve bitap düşen, artık ummuyor medet
Belirsiz hengamelerin yırttığı satırların altında
Bir deniz görmüş sevinciyle kucaklaşmak varken
Ne kötü, insanlığın kıyıya vurması aniden..
Atımdan iniyor ve yalnız devam ediyorum
Onca elzem patikadan geldim ben bu yola
Düşmem sandığım onca karanlığa bastım adımlarımı
Ama düştüm, düştüm fakat kaldırılmadım
Düştüm, medet umdum ama umudumu yitirmedim asla
Kaldırılmadığım bir köşe başında, sessizce yiterken..