Sessiz Yolcu Şiiri - Süleyman Bektaş

Bir yolcu geçti sessiz sedasız.
Omuzlarda taşınıyordu, cansız.
Takip ediyordu insan seli.
Memnun deyildi besbelli,
... bu yolculuktan...
Ne yolcu, ne yollayan ahali.
Ağlıyorlardı deli gibi.
Gidiyordu buralardan aniden.
Dönmemeye ayrılıyordu, aramızdan.
Nice gidenler dönmemişti bu yoldan.
Ağlayanlar saçını yolanlar vardı,
O kalabalık arasından.
Ne kadersizdi bu yolcu.
Ayrılmıştı sevdiklerine doymadan.
Çekip gidiyordu dönmemeye.
Sevdikleriyle vedalaşmadan.
Nice sevdiklerimiz böyle ayrıldı.
Sessiz sedasız kayboldu aramızdan.
Amansızdır, dönen yok ki bu yoldan.
Birkaç hatıradır, kırık dökük.
Giden dostlardan kalan.
Başka çaremiz yok zaten.
Ruhuna bir fatiha okumaktan.
Birde başucundaki taşa:
Falan oğlu/kızı falan,
Ayrıldı aramızdan,
Ruhuna fatiha... diye yazmaktan.