Sessiz Yakarış Şiiri - Nursel Ahsen

Bir küçük sevgiydin sen, minik bedende,
Saf ve masumdu isteklerin,
Büyüyüp, yeşerecek umutların vardı!

Annen ve baban, seni dünyaya getirdiler,
Ve yine onlar sebep oldular,
Körpecik bir yaşamın yok olmasına...

Duyuramadın, hıçkırık seslerini,
Anlatmak istedin, bağırdın duymadılar,
Suçsuz ve küçük bir bedendin, yoksun artık!

Gözlerin kapalıydı ama ağlıyordun,
Yanağındaydı, son bir damla gözyaşı,
Çok acıtmışlardı canını, belli yüzünden...

Sana acımadan, insafsızca kıymışlar,
Melek olan ruhun, şimdi çok uzaklarda,
Sen çaresizdin, muhtaçtın ve bebektin...