Sessiz Vedalar Şiiri - Dinçer Demirel

Ağlayan bulutların eşliğindedir her zaman hasretler
Bir matem havası düşerken masmavi gökyüzüne
Karanlıklar sarmalar güneşle biten bir günü daha
Ve gecenin sessizliği ağırlığıyla iner üşüyen topraklara

Aldırmazsın iliklerine işleyen gecenin pus düşmüş soğuğuna
Kan kusarsın güneşin aydınlatan kavurucu sıcağına
Belki de aldanırsın yeni güne gebe gecenin karanlığına
Bilmezsin ki her sabah bir öncekinden daha da arsızlaşmıştır

Hatıralarda yerini almış ise akıp giden vefasızlıklar
İşte o an unutulduğunu anlarsın, sen o vefasızı anarken
Gözlerden sıyrılıp feryatsız toprağa düşen gözyaşları
Bilemezsin daha kaç mehtapsız gecenin matemine gebe

Bakarsın ara bir sessizliği bozan saatin sinir bozucu akışına
Aldırmazsın yürekte ki hasretliğin can acıtan yakışına
Sevinemezsin ufukta beliren yeni günün ışıklarına
Ruhunda yitikliğini duyarsın beyhude geçen mevsimlerin

Kelimeler boğulur gider henüz cümleleri tamamlayamadan
Deryaların girdabında kaybolur satırlara dökülen sevdalar
Artık zamanla anılmaz olur gözlerin ırağında nice unutulanlar
Her zaman suskunluğun eşliğindedir sessiz vedalar

Sanırsın ki bir damla yağmur sahralara can verecek
Yoksa mehtapsız gecelerini yıldızlar mı aydınlatacak
Sen hayallerinin tükenişini zamanın akışında anlayamadan
Gecenin sessizliğini bozan rüzgârlar sana eşlik edecek

/Hazanda savruluyorsa dalından altın sarısı yapraklar
Suskunluğun eşliğindedir her zaman sessiz vedalar /