Sessiz Veda Şiiri - Ertan Şengör

Ağlayan bir çocuğa bazen çok özeniyorum
Büyüdük ya gururumuz varmış erkek adam ağlamazmış
Oysa o hıçkıra hıçkıra ağlıyor ne utanç ne gurur...
Döküyor içindeki bütün öfkeyi, nefreti ve yalnızlığını
Sonra zaman geçiyor hemen oyununa dönüyor...
Çünkü; dizlerinin ağrısı geçmiş o içini rahatlatmıştı
Şimdi ben kalkıyorum oturduğum yerden içimde ağır yüklerle
Arkamı dönüp gidiyorum umutsuz bir hayal gibi...
Anlıyorum şimdi çocuk olmanın en güzel yanını
O ailesinin yanına bense kimsesizliğin deryasına gidiyorum...