Konupda dalına gülün, vuslat diler giryan bülbül,
A-yünundan ab-ı dide, süzülür de baran olur.
Ol baranın zerresiyle, yanıp kavrulurda son-gül,
Yüreğinden akan gül-ab, bülbül içün kevser olur.
Nar-ı ateşlere düşüp, yandın ise ey leb-i lal,
Kıble-i kalbde her dem, Maşuk şemi pürnur olur.
Ol şem ki lem-a paş, vursa perde-i ruhuna,
Açılır çeşm-i dil, bağ vü bağban revnak olur.
Işk-ı efgan ile nalan, ol-dum dersin ay gönül!
Cürmün ne ki şol cihanda, kimse duymaz sada olur.
Adem mi adem-abadda, raz-ı nihan a! bülbül?
Var-a ikfal ademdir, ademi-çün adem olur.
Kayıt Tarihi : 24.1.2012 02:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Konupta dalına gülün, kavuşmayı diler ağlayarak bülbül, Gözlerinden gözyaşları süzülürde yağmur/ nehir olur. O yağmurun/nehirin zerresiyle, yanıp kavrulurda son-gül Yüreğinden akan gül suyu bülbül için kevser(cennet ırmağı) olur. Kor ateşlere düşüpde yandın ise ey dil-siz/ suskun (aşık) , Kalbinin kıblesinde her an, Maşuk nurdan kandil olur. O kandil ki ışıltıyla parlar ki ruhunun perdesine vursa, Gönül gözü açılırda bağ ve bağcı (Aşık ve Maşuk, Yaradan ve Yaratılan, Ruh ve Zihin...) ışık/aydınlık olur. Aşk ile feryadedip inlerim dersin ay gönül, Suçun/günahın ne ki, (feryadın) kimse duymaz bir ses olur. İnsan (Ölüm/Yokluk) mı yokluk diyarında ki sır a bülbül? Var-ın kefili insan/yokluk/ölüm -dır/-dur/-dür, insan (ölümlü/yoklukta) olan için insan / ölüm / yokluk olur.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!