Sessiz Ülke Şiiri - Şenel Gökçe

Her sabah sessiz bir ülkede uyanıyorum
gelecek, körleşmiş gibi duruyor yalnızlığın kucağından
yasaklı gülüşler, kavgayı büyütmüyor artık
belli ki, çoğu istekleri yanıtsız kalıyor
yarım ay bile taşımayanların.

Ömrümün gül renginde bekleyenler ağlasa da
çığlığı, bir demet olamıyor özlemlerin
sevişmelerden hesaplı günler çoğalmıyor
herkes kendi mezarının başında.

Dayanamıyorum artık
alnına öpücük kondurmaya
gülüşlerini yarıda bırakanların

Ürkek başlı çocuklar,
adını sormuyorlar ilk sevda çiçeklerinin
sözcüklerini, ölümün koynunda çürütüyorlar
ölüm, gölgesini uçurumlardan sarkıtıyor.

Körolası sessizlik!
Ülkemde öylesine telaşsız büyüyorsun ki
tenini dinamitlemek istiyorum.