Sessiz Sokak Şiiri - Erdin Fidan

Yüreğimi yakanları sen değil bir sokak lambası dinledi bu gece...
Oysa sen izin vermezdin üzülmeme, bir bakışın yeterdi kalbime ...
ay ve yıldızlarda şahit oldu bu karanlık sokakta olan bitene...
uzun uzun anlattım bu sokakağa, saçlarını, gözlerini, gülüşünü..
Yüzün belirdi bu sokakta, dolunayın aydınlattığı her duvarda...

Ben anlatırken o hep yeşili severler dedi ,yeşil huzurumdu benim
Sahi Yeşil miydi en sevdiğin renk. huzurummuydun sen benim ...
Sen gülünce, küçücük yeşil umutlar savrulurdu ya heryanıma..
Senin esintinle, Kaldırım tozları uçuşurdu etrafımda

Yokluğun hüküm sürerken buralarda, kendimi de kaybederdim...
Senli hikayeler sarardı düşlerimi kördüğüm olurdu elim kolum...
bir şehirdesin şimdi...sen varsın diye mutlu, ama ben yokum...
Bu sokak bu yol , sol yanıma seninle doldu bu gece...
Aşk imkansızdı ya, biz hala imkansız yürekleriz bil istedim...

Aramızdaki mesafe misalı, uzun uzun hasretini çektim...
Gözüm dalarken duvarlardaki anlamsız ve renksiz gölgelere ...
Beklediğini bilmek bir yerlerde ardında bıraktıklarına rağmen...
Kimse bakmazdı ardına ve biz hep arda kalan olurduk seninle...

Rüzgarın fısıltısı,sokağın karanlığı, herşey seni diyor sanki...
Bu sokak artık çok sessiz, suskunluğumu sana haykırırcasına...
Dört bir yana savruldu düşüncelerim, rüzgarda dağılır gibi...
Bazen susmalı insan, belkide kalbini susturmalı kanarcasına...

Bakışlarına gözlerimden Başka kimse değmesin isterdim ...
Nazar boncuğu olurdum kirpiklerinde bir şiir boyunca...
Bir şiir ki, birikti içimde, sana okumak gözlerine dalarak...
Ama birtek sana okuyamıyorum, belkide susmalı kalem usulca...

Öyle ya bazen umutlar solmalı, yeniden filizlenmek için...
Gitmeli Bazen insan, hiç bir yüreğe ait değilmiş gibi...
Senden mi, yoksa kendimden gitmek mi daha zor bilemedim...
Kendimi bu köşe başında bırakıp gitmek istedim bu gece...