Sessiz Soğuk Şiiri - Oğuzhan Aydemir

Sessiz bir soğuk sarmaladı sanki
Yalnızlığımda zavallı yüreğimi...
Öylesine merhametli ama mecburdu!
Üşüyordum, üşütüyordu tüm bedenimi...

Yığılmış kütükler gibi bir kıvılcım bekliyordu,
Cılız bir ateş dahi alevlendirirdi hayallerimi,
Ne yazık hatıralarım hala üşüyordu,
Geçmişte kalmıştı ateşim ve sessiz bir soğuk
sarmalıyordu sanki geleceğimi...

Konuşanlar bir ütopyayı resmediyordu,
Sığınacak sıcaklar arıyordu tüm yalnızlar,
Yüzlerine vurmuştu anlatanların yorgunluğu,
Diyemedim,
Sığınacak sıcaklar, geçmişte kaldı!
Yok! Ne yazık ya da hiç olmadı!

Sonra dokuzuncu köyde,
Sessiz bir soğuk sarmaladı sanki
Sürekli doğruyu söylemek isteyen dilimi,
Sustum,
Öylesine ya da mecburdum...
Saçlarıma dolanan çoban yıldızını çözdüm,
Düşlerimi kar tanesi...
Düşlerimi...
Anlatsın istedim değdiği topraklara,
Sessizce sarmalayıp yalnızlığımda yüreğimi,
Öylesine merhametli...
Ama mecburdum!
Söyleyemediklerimi söyleyememeye...

Soğuk bir gölün sıcak bir görüntüsü olur mu?
Ya da sessizliğimin gürültüsü?
Yüzyıllar mı sürdü anlayamadım,
Gözyaşlarımın ıslaklığı?
Etrafımda bir yığın su damlası,
Nereye ait olduklarını bilmiyorlar mı?
Göz pınarlarımı terk eden gözyaşları,
Nereden düştüklerini yoksa unuttular mı?

Sessiz bir soğuk sarmaladı sanki
Sessizliğimde tüm yüreğimi...
Başladığım yerde bitsin isterdim,
Düşlerimin seyahati...

Şimdi tüm çorak topraklar tanır beni,
Yalnızlığa alışmış tüm karanlıklar...
Vakitlice kalkmak gerekli evet!
Vakitlice sevmek gibi...
Zamansız sürgün veren tüm çiçekler,
Bilir vakitsiz sevdamın hikâyesini...

Sessiz bir soğuk sarmaladı sanki
Terk ederken yalnızlığa yüreğimi,
Ama mecburdum!
Vakitsizdi, ölüm de sevdam gibi...

Yollar...
Her köşesi intihar şimdi...
Yollar...
Yalnızlık her köşesi...