Sessiz Sevda Şiiri - Ümit Ay

Öyle bir bakardı ki bana,
İçim kan ağlar,
Yüzüm yine de gülerdi.
Bakışında ölümsüz kuşlar uçardı,
Gökyüzü ellerinin içiydi.
Bir gülüşünde binlerce umut ışığı yatardı.

Severdi, sözde beni,
Benim sana olan sevgim,
Seninkinden çok daha fazla derdi.
Anlatamazdım ona,
Anlatsam gideceğinden korkar,
Susardım çığlıklarımla.
Karanfillerin ömrü kadardı suskunluğum,
Anlatamazdım,
Çünkü anlayamazdı.

Usul usul bakardı ellerini açıp gökyüzüne,
Kuşları toplar gözlerinin kırlarında beslerdi.
Bir mavilik vardı ellerinde,
Deniz desem değil, gökyüzü desem hiç değil.
Nedir bu mavilik, ah bilsem, ah bir bilebilsem,
Ah, ellerini tutup dünyaya değdirebilsem.
Usul usul bakardı güneşe,
Yine de anlayamazdı.
Çünkü,
Anlatamazdım…