Sessiz Şehir Şiiri - Uğur Musab Şahin

Öyle şehir ki bu şehir!
Alabildiğine kalabalık,
Alabildiğine karanlık.
Evler, sokaklar ışıksız
Bütün acılar da ağrısız.
Kiminin mermerden evi,
Kiminin damları toprak.
Tek ortak yanları var ki,
Yatak ve, yorgan ortak.
Birde hiç konuşmuyorlar,
Ne gülüp, ne ağlıyorlar.
Belki her şeyi duyuyor,
Belki hiç duymuyorlar.
Doğmadan çoğalıyorlar,
Misafirlik yok bu şehirde,
Ne bir sabah kahvaltısı,
Ne pastayla ikindi çayı,
Ne güneşli hava sevinci,
Ne de batacak endişesi.
Birde ocaklar söndüren,
Ne o kumar makinesi,
Ne alkol, ne de sigarası.
Selvi ve çam gölgesinde,
Uyumadan uykudalar.
“Ölüm uykudur” diyenler,
Neden rüya görmüyorlar?
Ve hiç de uyananı yok.
Yiyip içmeden, hepsi tok.
Kiminin gözü doymuş.
Kimine, toprak dolmuş.
Kiminin amel defteri açık,
Kimi kabir, çamur balçık.
Delisi de, velisi de aynı
Mazlumu ve zalimi gayrı.
Azrail’i hepsi de görmüş.
Şimdi, İsrafil’i bekliyorlar.
2004