Sessiz Şehir Şiiri - Mavi Umay Şükran Ay

Bir şehir ki sus payı tümcesinden hecesi düşük
Sesli harfleri gıyabi hükümle sürgün
Dile gelemeyen ses yükü
Anlamına anlamsız serzenişler var
Ah bir avazını verebilse
Oysa ne çok söyleyecekleri var

İfadeden yoksun, yorgun tümce
Hoş, sessiz harf
Sesidir zaten sessizliğin

Acır yanından sızar
Son dem nahoşluğu sessizce...

Neminden buz tutmuş kirpiklerdir
Aslında kapalı kapısı ardında yaşatan
Suskunluğunda bir zaman
Bir an bakışı
Ardından gelen süresiz yakışı
Tarifsiz haykırışı
Labirent dönemeçlerinde
Döndükçe iç kanatan yakarışı
Bakışta saklıdır
Yeni nota ezgisinde vuran
vuslatı çalan şarkı

Ayrılık, yalnızlık, pişmanlık
Hiçin adıdır
Varlıkları sadece verilen değer kadardır

Yarının kanına bulanmış ellerde
Bu gün, bakiye hüzne gebe
Ve dibe vurur ruhsuzluk

Bir şehir
Sunkunluğunda lal, kör sayılır
Oysa o sessizliğinde
Ne çok şey anlatır
En dayanılmaz cevap
Ve en safi niyet taşır
Sessiz harflerin sesinde
Anlamayı bilene...

Ömrün mihenginde nefes alır
Geçit vermez
Sırrına erilmez yazgı...

Bir şehir ki
Yine gece vardiyasında volta atar
Susmayı ezber etmiş gözyaşı tufanı...