Sessiz şehir Şiiri - Aynur Durmuş

Bir sabah uyanmışım,
Kimsesiz terk edilmiş,
Hiç bilmediğim bir şehirde
Sessiz şehir pus sadeden
Adımlarımın sesi kaybolsun
Kimseyi tanımıyorum.
Yeni bir sayfa açmışım..
Kalp gibi tertemiz ve saf ,
Özgürsün kuşlar gibi
Karışanın edenin yok
Sabaha kadar yıldızlarla
Ay dede eşliğinde yürüsen
Tek takipçin onlar olsa
Gölgemi bile terketsem
Bazen oda bozuyor kafamı
Gel diyor al vur beni
Ne kadar öldürsemde
Geliyor yüzsüz işte
Yiyeceği ekmek var
Kimbilir kaç zemperi gece
Almayan cana kıymakta ne,
Gelmeyen azrail işte.
Bu şehir sessiz terkedimiş,
Sadece ağaçlar ve bozkırlar
Dere boyu kavaklar
Cıvıl cıvıl kumrular
Yikılmış binaları çimler sarmış
Villalar sarmaşıklarla dolanmış
Hayal gibi rüya gibi
Belki ben cennete geldim
Yeni doğmuş bebek gibi
Ağlanacaksa acılara değil
Meleklere gülümserim
Bu sefer keyiften ağlarım
Ağlayınca gelir mamam
Büyüklük sizde kalsın
Ben hep çocuk kalayım
Bu şehirde kimsesiz
Kediler, köpekler ,kuşlar
Akrabalarım olsunlar.
Mavi deniz gök mavi
Toprağım olsun
Beni bu sessiz şehire
Kömün,kefenim gelinlik
Mezar taşı da
İstemiyorum.