Sessiz...sedasız...kimsesiz

Savrulmuş ve yitmişim,yollarını bilmediğim
rüzgarını sevmediğim kokusuna aşinalık edinemediğim
bu kocaman şehirde
hep yeniden hep daha çok anladım
bir ben varım...tek başımayım...
hüzün nakaratlarına boğulmuş gecelerinde

yandımsa küllerimi savuracak rüzgarın yok mu
yoksun doğmadım ama kimsem yok artık
ağladımsa gözyaşımı silecek şefkat bana çok mu
yerim neresi yurdum nerede
sokaklarını ezberlediğim
ışıkları güneş gibi ısıtan şehrim artık soğuk mu

ayazı bile yalnızlığımdan sıcak
yuvama,şehrime dönerim
beni saracak ellerin varlığından şüphesiz
gözlerimi rüyasız uykulara kapatmayı bekler
giderim bu dünyadan sessiz sedasız kimsesiz...