Sessiz,sedasız... Şiiri - Nehir Gün

Sessiz sedasız bu şehri terk ediyorum,
Olması gerektiği gibi oluyor her şey.
Sabahı aynı,
Gecesi aynı,
Grisinde saklanmış ayrılık,
Siyahında hüzün.
Yasları bile kısa olmuş ölümlerin,
Ve sorulmuyor giden yolculara istikametler
Uğurlanmıyor, eskisi gibi.
İskeleler den boş gemiler kalkmıyor,
Trenin acı çığlığı ayırmıyor,
Sevgiliyi, sevdiğinden...
Ve, düşüyor bir yerlerde akşam;
Bu ıssızlaşmış şehrin üstüne,
Sessiz sedasız terk ediyorum bu şehri;
Cebim de sevinçlerimi,
Yüreğimde seni götürüyorum.
Bilmeliydin, sözcüğüyle kurulu,
O kadar sözüm vardı ki; sana söylenmemiş.
Ve yazıldığı halde atılmamış mektuplar.
Cümlesine başlarken,
Sonuna geldiğim türden.

Sessiz sedasız terk ediyorum beni;
Terk edilmiş bir şehir gibi bırakıyorum,
Orta yerinden vurulmuş ve söylenmemiş sözler gibi,
Yaşamayı unutup yaşatmak için kaçıyorum,
Seni bilsinler ve görsünler istiyorum,
Bu şehri sesinle ve sessiz terk ediyorum.

Aslolan bir bitişin, acısıyla söylüyorum.
Ve işgal edilen bir ülkenin iç karışıklığı;
Yaşadığım gereksiz telaş hali.
Ne var ki anlatmak istediklerim,
Yaşadıklarım dan öte gitmiyor.
Ve son buluyor akşamın gelişiyle aydınlığım,
Son buluyor terkedilmiş yüreğin isyanı.
Sızlıyor kentin kaldırım taşları,
İçimin sızladığı gibi.