Sessiz rüzgar.. Şiiri - Poyraz Karadeniz

Sessiz rüzgar..
Sakin hışırtılar...
Hilekar bir nefes..
Tadına doyum olmayan bir hayat..
Bir de ben..

Sessiz bir rüzgar esiyor dışarıda,
Mevsim kış,takvim Şubat'ı gösteriyor..
Yaklaşıyor gün geçtikçe..
İki yıl seninle ama sensiz işte böyle bitiyor..

Rüzgar estiğini öyle belli ediyor ki,
Yaprakların hışırtılarını,seslerini duyabiliyorum..
Öyle sakinler ki bir zamanlar beni andırıyorlar..
Bir zamanlar beni...

Şimdi hırçın,hilekar nefeslere sahip!
Ne yaptığı belirsiz,çaresiz çabasız beni hatırlatıyorlar..
İster,istemez.. Sen geliveriyorsun aklıma..
Sana yaranmaya çalışan ben..
Gözlerimin önünden geçiyor o tren yeniden...
Yeniden oyunlarına alet ediyor beni..
Bir zamanlar seni sevdiğini düşünen beni..

Hilekar bir nefes soluyorum artık..
Kime yarandığı,kime yaradığı belirsiz..
Bir nefes soluyorum ki sorma!
Artık bana da yaramıyor...
Hayatımda ki insanlarada..
Birşey eksik ama bulamıyorum..
Eskisi kadar dinç,duru olamıyorum!
Sakin duramıyorum artık...
Bir sözcük yetiyor parlamam için..

Kırıp,döküyorum..
Etrafı olabildiğince dağıtıyorum..
Bir beni hatırlatıyor bu sahneler..
Geçmişte ben böyle olmayacağım,
Ben onlara benzemeyeceğim diye söylenen beni..
Bir beni hatırlatıyor bu hayat..

Tadına doyum olmuyor hayatın..
Saf olana koyuyor bir yandan..
Bir yandan yaşatıyor acısını..
Ama tatlı niyetine yediriyor insana...
Bir yandan çaresiz duran bu çocuğa..
Senden yoksun..
Varım diye övünen ama ortalarda gözükmeyen..
En zor anımda,en uzakta olan..
Kendini tanıyamaz hale gelen..
Bir de ben...