Sessiz ölüm Şiiri - Fatma Hüser

Nasıl ani girdiysen gönlümüze öyle ani bırakıp gittin
Sen ne tatlı,ne masum,ne sevimli kediydin.
Bir tabak yemek şükretmene yeterdi
Hani tatlı,börek-çörek,daha yok mu demezdin.
Bir karton kutu bile içini ısıtırdı
Yatlar,katlar,konforlu odalar da demezdin.

Mırıl mırıl zikrinle ısıtırdın içimi
Masum bakışlarınla sevdirirdin kendini
Yumuşacık tüylerin,patin,kuyruğun vardı
Topların,fındıkların,oyuncakların vardı
O tombik göbeğini sevmeden duramazdık
Camda seni görünce seyrine doyamazdık.

Nasıl oldu da birden kayboldu bütün neşen
Bir anda soluverdi ışıltın,gülümsemen.
Uçup gittin bir anda kalan soğuk bedenin
İçimizi kavurdu bu sessizce gidişin.
Senin sıcaklığınla sığamadığın balkon
Sen gidince nasıl da ruhsuz ve durgun.

Şimdi toprağa gömdüm seni şu ellerimle
Küçücük bebeğimi gömer gibi
Ölüm öyle soğuk,öyle ani,sessizki
İçimizi dondurdu sana bu gelişiyle.
Ne ilk gelişi bu,ne de sonu olacak
Her gelişi de soğuk,beklenmedik olacak.

Hazır olunabilir mi ölüme?
Sen hazır mıydın kedicik?
Nasıl da huzurlu ve sessizdi gidişin
Keşke bunun sırrını senden alabilseydik.