Sessiz Nehir Şiiri - Emsal Toprak

Zaman, sessiz bir nehir gibi çağlayan
Ben, üstünde yüzen serseri yaprak
Gönlüm bir ıssız şehir gibi ağlayan
Ben, düşmanına yakın, kendine ırak

Geçecek herkes zaman nehrinden
Kimisi yavaş yavaş, kimisi birden
Gül,Solanlara inat, açarken yerden
Razı vermeye de, almaya da toprak

Bazen çok erken düşerken güller
Gülün hasretiyle, solar bülbüller
Hicran namesiyle yanarken diller
Yakar gönülleri, kavurur firak

Her lahza yaşanırken zamansız veda
Dermi ki; sevdiğine aşık elveda
Yayılırken minareden o kutsi seda
Anlatır, hatırlatır bu istasyon son durak

Zamanı terk edelim, tut ellerimden
Gel! Ölüpte kurtulalım ölümden
Bir acı ah-u zar düşer dilimden
Al yanına hayalin, gerisini burda bırak!