Sessiz maziler Şiiri - Mahir Amed

SESSİZ MAZİLER
Sözcüklerin kanadı kırık
Zaman usulca akıyor aramızdan
Gündüz ve geceler avuçlarımızda
Kuma dönüşüyor sadece
Sessizliğimin sesini duyan yüreğim ..
Şimdi çok yıllar geçti,
Hatırlamak bile eskitiyor insanın içini ..
Hiçbirşey geleceğe benzemiyor .
Yanlızca yarım kaldım .
Bir intihar gibi
Hayatın akışına bıraktım kendimi ..
Zaman herşeyin yükünü alıyor benden ..
Bunun adı, eksilerek varolmaktır ...
Dağınık şimdi evin bütün odaları
Ve kapılar duvarlar tümden suskun...
Tavanlarında durgunluğunda
Çürümüş zamanın nemi..
Işıklar ise ölmüş gibi söndü şimdi.
Kalbim şimdi sesiz odalar gibi..
Gece bütün odalar
Karanlığın duvarına çivilenmiş..
Kapının anahtarı da matemin o rengi.
Hatıralar hepsi duvarların kare taşlarında.
Bir rüzgar kendini
İnkâr etmişcesine öylece duruyor..
Pencereye yapışmış kalmış kör gözler
Vede görülmeyi bekleyen beyhude rüyalar..
Gökyüzünde bir yıldız
Evrende Galaksiler
Ve elleriniz birbiriniz için saklı heryerde
Dağılır gözlerimden herşey
İçimizden akıp giden bir evrendiniz
Yüreğimizin bütün duvarlarına
Kazınmış bir AŞK gibi.
Dikenlerden bir sızı akıyor kılıçlardan.
Bütün acılarda
Kayıplarda birbirimizi çok sevdik..
Zamanın elbiselerini giymiş
Yıllarda toz ve kum kokusu
Ay vurmuş aydınlığını alınlarınıza
Ardında sakladık
Bize söylediğiniz bütün kelimeleri..
Yüzümüze yansıyan her surette
Gülüşleriniz bizimle.
Biz kaybettiğimiz zamanın esirleriyiz.
Yoksa yok olup tekrardan var olan
Bir boşluğa mı vurgunuz?
O gerçek kendini yine,
Yine fısıldıyor kulaklarımıza:
Kayıp kentin çıkmaz sokaklarında
Gerçekler hep bizimle.
Kırık kentin semalarında
Hep bize bakıyorsunuz.
Görülürken
Gözlerinizin her dokunuşunda
Her nefeste sizi özlüyoruz
Cenneti özler gibi
Ya da kendi yüreklerimizi
Sımsıkı kucaklamak istiyormuş gibi.
Mahir Batbay