Sessiz Kaldın Şiiri - Edip Karahan

Sessiz kaldın yine yüreğim hırçın esen rüzgarın en onulmaz zamanında.
Hani çığlığa meydan okuyacaktın da dağlar seninle dize gelecekti,
Hani gökyüzü seninle ağlayacak yeryüzü lerzeye gelecekti yamacında,
Hani ümitsizliğe çiçek atacaktın mermiler hep seni seçecekti...

Sen de yalancı çıktın demek ki kendine bile doğruyu söyleyemeyen.
Sevgiden mi mahrumdun, yoksa sevmeye aciz mi kalmıştı bedenin.
Zifiri karanlığın ardında tan yeri ağaracaktı ateşe attın kendini beklemeden.
Bütün heyecanla ümidi soluklarken yarınlara ümit dolu bakamadı gözlerin.

Kör kuşuna mı geldi imkânlar, yoksa inancın intihar mı etti ne?

Yıkılmaz bedenin dipdiri ayaktasın sen ölümün pesimistine inat
Ilık nefesinden bir helezon gönder de hayat versin tılsımlı rayihan
Karalar sarmış gözünü, şahin edasıyla bir hamlede perdeyi sıyır at
Diril ki sen, yeniden koca bir dev artık uyanı versin ebedi uykusundan

Neşvü nema bulsun avare bütün gönüller yeşeren ümit tomurcuklarınla
Tırtıl, kelebek olur da baharı simgeler yeryüzünde bir günlük ömrüne rağmen
Her yeni doğuş evveli heyulayken yeni bir hayat bekler bütün bir umutla
Sen hayatın kendisi ol da eşya seninle hakikate ersin ölümünü beklerken