Bir ağaç vardı gölgesine sığınırdım,
Bir kuş vardı sesiyle uyanırdım.
Şimdi ne ses var, ne serin bir yel,
Yanmış bir rüya, küllenmiş bir el…
Toprak bile ağladı, duydum gece,
Bir yaprak düştü, sanki içime…
Her şey aynı yerde gibi duruyor,
Ama doğa susmuş, ama kalp yanıyor…
Dallar ellerini uzatırdı göğe,
Şimdi kara, kapkara bir örtü çöke…
O ceylan, o sincap, o minik serçe,
Nereye gitti, kucak açabildimi ki gece?
Yangın bir ağaç değil, bir yürekmiş,
Kül olan sadece orman değilmiş.
Gözümde yaş değil artık çaresizlik var,
İçimde kalan ne varsa orman kadar..
28.07.2025
Esrarengiz..✓
Kayıt Tarihi : 28.7.2025 21:46:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
2025'in İçinde Bulunduğumuz Yaz Aylarının Yaşam Şartlarını Zorlayan Sıcaklarında Bizim Yüreğimizi Ardı Arkası Kesilmeyen Orman Yangınlarımız Kavurdu.. Rabbim Bir An Önce Serinliği İle Acımızı Sonlandırsın ve Tekrarından Vatanımızı Muhafaza Eylesin.. (Amin)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!