Sessiz kalan yer Şiiri - Suleyman Zorman

Adın, evin en sessiz yerinde duruyor artık.
Ne çağırıyor
ne cevap veriyor.
Sadece ağır.

Gidişin bir eksilme değildi,
dünyanın ölçüsünü bozan bir kaymaydı.
Eşyalar yerinde
ama anlamları başka.
Işık bile
tereddütle giriyor içeri.

Beni büyüten ses
şimdi rüzgâra karışmış.
Ne zaman acısam
önce sen sızlıyorsun içimde.
Demek ki insan
annesini kaybedince
kendinden bir yer gömüyormuş.

Toprak seni aldı
ama susturamadı.
Her suskunluğumda
sen konuşuyorsun.
Her dayanışımda
sen eksiliyorsun.

İsyan etmek istiyorum
ama sesim dua oluyor.
Dua etmek istiyorum
ama kalbim kırık.
İkisi arasında
asılı kaldım.

Şimdi öğrendim:
Bazı yokluklar
adını anmadan da ağlatır.
Bazı yaralar
kapanmaz,
sadece insanı taşır.