Sessiz Kalan Ev

SESSİZ KALAN EV

Sessiz kalan, ıssız bir virane ev
Kalbimden kırıklık hatırlatır da,
İçimden gizemli uyuyan bir dev
Sevgili özlemi tamamlatır da.

Bir zaman bu evde canlılık vardı
İnsanın sesleri evi sarardı
Kırmızı zambakla nergiz kokardı
Uzaktaki gönlü dost aratır da.

Babanın saygılı mesleği kutsal
Omuzda üç yıldız varlıkta asal
Peygamber ocağı değildir masal
Vatanı güldürür şer ağlatır da.

Ana tek gözünü nasıl kaybetmiş
Eş evlat için de uğraşıp bitmiş
Bütün sevgisini evine vermiş
Çekirdek aile yâr söyletir de.

Evin çocukları kız kardeşlerdi
Yuvada uçmayı düşünmezlerdi
Kardeşten birini gönlüm severdi
Gidenin yolunu hep izletir de.

İSMAİLOĞLU’yum o ev ilçemde
Yıkılsa da o ev gitmez gözümde
Hatırası büyük düşmez sözümde
Kutsal ziyarettir can andırır da.
- 29.08.1964 - İslahiye

İsmailoğlu Mustafa YILMAZ – İstanbul