Kargaların Uğultusu

Şahlanır gönül kalemdeki tutsak küheylan,
Aman dilemez yaban eşeklerinden.
İşitilmemiştir lokmaya tamah ettiği,
Tehdide boyun eğdiği, zalimle iş tuttuğu...

İnliyor aşıkların feryadı ile İsfahan,
Sahteliğin aşikâr, hakikatin müphemliği,
kamçılıyor İnsanları hayvanca.
Sırtlanlar gibi koparıyor kolunu bacağını medeniyetin.
Akbabalar gibi üşüşüyor menfaatperestler,
Kargalar gibi uğulduyor kalabalıklar,
Maymunlar gibi gülüşüyorlar mazlumların hâline.

Heyhat!
Hangi çukura düştü merhamet?
Hangi ağaca takıldı adalet?
Hangi nehirde boğuldu namus ve iffet?

Bir kurtarıcı beklemektir acizlik,
İmtihan diye diye sarmaktır yaralarını,
Vardır bunda da bir hikmet diyerek boyun eğmektir kadere.
Yanlış değil hepsi hak, lakin evvela gölgene bak.
Durma yerinde ayağa kalk.
Çaban kadarı sana müstahak.

İnliyorsa mazlum inim inim gün be gün.
Firavun tokuşturamasın zıkkım dolu kadehini.
Saçamasın dolarları dalkavuklarının alnına.
Yutkunamasın pis gırtlağı ile bir miskinin rızkını.

İşte sen onun tahtına kazık ol,
Gırtlağına diken, boğazını geren halat.
Azığına zehir ol, ayağına nasır.
Yüzüne atılan kezzap ol,
Göğsüne sıkılan kurşun.

Nemli gözlere mendil uzat.
Bir garibanın yüküne el at.
Bir yetime tebessüm, bir evsize yuva ol.
Yaralı gönüllere bir merhem,
Karanlık ufuklara güneş ol.

El alemden bekleme, şu cihanda tek sen varsın.
Sık yumruğunu öyle sık ki namerdin miğferi dağılsın.
Kesme umudunu sakın ha, yek ve hak ilahından.
Köle olma gayrısına, çekinme gazabından.