Sessiz kal bensiz kal Şiiri - Zafer Bozk ...

Bensiz Kal, Sessiz Kal
Bensiz kal…
Gün doğarken hatırlama beni.
Gözlerini gökyüzüne dikip umut arama bakışlarında.
Ben artık oralarda değilim.
Sesimde kaybolan kelimeler gibi,
Kalbimde susturduğum hisler gibi,
Yavaşça eksiliyorum senden.
Sessiz kal…
Adımı bir daha fısıldama boşluğa.
Anılarımı çağırma geceye.
Çünkü ne kadar bağırırsan,
O kadar derin duvarlar örüyorum içimde.
Bensizliğinle yüzleş,
Ama sessizliğe boyun eğerek yap bunu.
Çünkü bazı vedalar sessizliğin içinde daha çok yankılanır.
Ben seni susturarak değil,
İçimde bağıran binlerce hayalle terk ettim.
Kal demeni beklemeden,
“Gitme” deyişini duyamadan gittim.
Çünkü bazen kalmak,
İkimize de daha çok acı verirdi.
Bensiz kal…
Gülüşlerimi başka yüzlerde arama.
Ben sana ait olan her şeyi,
Yanıma alıp götürdüm.
Bir tek seni bıraktım geride,
Ve senin bende kalan halini…
Eksik, suskun, pişman bir gölge gibi.
Sessiz kal…
Çünkü konuşsan da değişmez artık hiçbir şey.
Çünkü bazı sözler zamanında söylenmediğinde,
Yürekte yankılanacak yer bulamaz.
Geç kaldın...
Sadece kelimelere değil,
Bana da geç kaldın.
Bensiz kal…
Ve alış buna.
Çünkü bazı yollar geri dönülemez,
Bazı kalpler yeniden sevemez.
Ben artık yokum,
Ama bir yerlerde sessizliğinle yaşarsam,
İşte o zaman gerçekten anlamışsındır beni.
Ben gittim artık yokum Bensiz kal...
(Mısra)03.08.2025